A Brief Apocalyptic : Erasing Trauma

تاریخچه آخرالزمانی مختصر روانکاوی ما را به تولد روانکاوی و آسیب اختگی که ناف آن است برمی گرداند.

داستانی که در این کتاب بیان می‌شود، بر ختنه‌ای است که در دوران کودکی‌اش توسط اما اکشتاین، مهم‌ترین بیمار فروید در کنار گذاشتن «نظریه اغواگری» انجام شد. هم به دلایل فرهنگی و هم به دلایل شخصی، فروید نمی توانست ماهیت آسیب زا این «Beschneidung» (ختنه) را تشخیص دهد، که با این وجود، اندوه عمیقی را در او برانگیخت و ختنه خود را در هم آمیخت. پژواک محیطی به شدت ضد یهود و درگیری با پدرش. در نظر گرفتن انتقال متقابل فروید به ترومای اکشتاین منجر به درک کاملاً متفاوتی از منشأ روانکاوی با درک مبتنی بر دیدگاه سولیپسیستی خودکاوی او می شود. کارلو بونومی استدلال می کند که آسیب ناشناخته ختنه در سیستم تفکر فروید به عنوان میراثی بریده شده ثبت شده است که از آن رویاها و خیالات نزدیکترین شاگردانش جوانه زده و شکوفا می شود. به ویژه، ساندور فرنسی، شاگرد و معتمد فروید، به ترمیم این بدن زخمی کمک خواهد کرد، و بدین وسیله شالوده جدیدی برای تئوری و عمل روانکاوی ایجاد می کند.

روایت «آخرالزمانی» بونومی اراده خواهد کرد. افق های مفهومی روانکاوان و روان درمانگران روانکاوی، مورخان روانکاوی، و محققان مطالعات جنسیتی و یهودی شناسی را گسترش دهید.

A Brief Apocalyptic History of Psychoanalysis returns us to the birth of psychoanalysis and the trauma of castration that is its umbilicus.

The story told in this book centers on the genital mutilation endured in her childhood by Emma Eckstein, Freud’s most important patient in hisabandonment of the “seduction theory.” For both cultural and personal reasons, Freud could not recognize the traumatic nature of this “Beschneidung” (circumcision), which nevertheless aroused in him deep anguish, conflating his own circumcision, the echoes of a violently anti-Semitic environment, and conflicts with his father. Taking Freud’s countertransference to Eckstein’s trauma into account leads to a radically different understanding of the origins of psychoanalysis from the one based on the solipsistic perspective of his self-analysis. Carlo Bonomi argues that the unacknowledged trauma of circumcision was inscribed in Freud’s system of thinking as an amputated legacy from which the dreams and fantasies of his closest disciples would germinate and bloom. In particular, Sándor Ferenczi, Freud’s pupil and confidant, would help to restore this wounded body, thereby laying a new foundation for psychoanalytic theory and practice.

Bonomi’s “apocalyptic” narrative will expand the conceptual horizons of psychoanalysts and psychoanalytic psychotherapists, historians of psychoanalysis, and scholars of both gender studies and Jewish studies.