Proud Raven, Panting Wolf: Carving Alaska's New Deal Totem Parks

در میان شناخته‌شده‌ترین جاذبه‌های گردشگری جنوب شرقی آلاسکا، پارک‌های توتم، ویترین مجسمه‌های چوبی به یاد ماندنی توسط هنرمندان تلینگیت و هایدا است. اگرچه این هنر قرن‌ها قدمت دارد، قدمت این پارک‌ها تنها به سال‌های رو به زوال رکود بزرگ باز می‌گردد، زمانی که دولت ایالات متحده سیاست خود را برای سرکوب شیوه‌های بومی معکوس کرد و شروع به پرداخت پول به جوامع Tlingit و Haida کرد تا ستون‌های توتم قدیمی‌تر را بازسازی کنند و آنها را از آن جابجا کنند. دهکده های اجدادی به پارک هایی تبدیل شدند که برای گردشگران طراحی شده اند.

این پروژه بازسازی نیو دیل با تغییر چشمگیر حمایت و نمایش تاج های تاریخی تلینگیت و هایدا، دو هدف کلیدی داشت: ارائه کمک های اقتصادی به مردم بومی در دوران رکود اقتصادی و کمک به مردم بومی هنر سنتی خود را به عنوان بخشی از میراث آمریکا بازسازی کردند. کمتر مشهود این است که چرا مردم هایدا و تلینگیت موافقت کردند که بناهای تاریخی خود را به جاذبه های توریستی قرض دهند، در زمانی که آنها با سرویس جنگلی ایالات متحده برای کنترل زمین ها و منابع سنتی خود می جنگیدند. امیلی مور با تکیه بر مصاحبه‌ها و سوابق دولتی و همچنین خود قطب‌های توتم، نشان می‌دهد که چگونه رهبران تلینگیت و هایدا توانستند تبلیغات نیو دیل هنر بومی را به عنوان هنر ملی به دفاع از حقوق فرهنگی و سیاسی خود هدایت کنند. همانطور که برای قرن ها انجام می دادند، قطب ها پیوندهای اجدادی دودمان هایدا و تلینگیت را با سرزمین های خود تأیید کردند.

با پشتیبانی صندوق کتاب جیل و جوزف مک کینزتری

Among Southeast Alaska’s best-known tourist attractions are its totem parks, showcases for monumental wood sculptures by Tlingit and Haida artists. Although the art form is centuries old, the parks date back only to the waning years of the Great Depression, when the US government reversed its policy of suppressing Native practices and began to pay Tlingit and Haida communities to restore older totem poles and move them from ancestral villages into parks designed for tourists.

Dramatically altering the patronage and display of historic Tlingit and Haida crests, this New Deal restoration project had two key aims: to provide economic aid to Native people during the Depression and to recast their traditional art as part of America’s heritage. Less evident is why Haida and Tlingit people agreed to lend their crest monuments to tourist attractions at a time when they were battling the US Forest Service for control of their traditional lands and resources. Drawing on interviews and government records, as well as the totem poles themselves, Emily Moore shows how Tlingit and Haida leaders were able to channel the New Deal promotion of Native art as national art into an assertion of their cultural and political rights. Just as they had for centuries, the poles affirmed the ancestral ties of Haida and Tlingit lineages to their lands.

Supported by the Jill and Joseph McKinstry Book Fund